Αγαπημενη

Με κοιτας σαν σε κοιτω και σε θαυμαζω, και τα χειλη δεν λενε κουβεντα, μονο τα ματια μιλανε. Ξερεις ποσο σε αγαπω, και τι σημαινεις για μενα. Αλλα η ζωη που στην αληθεια ειναι μονο ενα κωμικοτραγικο Θεατρο μας εχει μακρια, εκτος απο αυτες τις ευλογημενες Δευτερες που εχω την χαρα να σε βλεπω. Και σαν μιλανε οι αλλοι για τον Ερωτα μεσα απο τα Πλατωνικα κειμενα που διαβαζουμε, αναρωτιεμαι ξερουν αραγε περι τινος προκειται? Μπορουν να καταλαβουν το μεγαλειο του Ερωτα που αισθανομαι για σενα ψυχη μου ομορφη? Τον αδολο Ερωτα, τον ουρανιο, τον Θεικο. Χωρις το ζωοδες ενστικτο της σαρκικης βουλιμιας. Αμφιβαλλω βαθια ζωη μου. Και εγω θα κρατησω τον Ερωτα μου για σενα ψηλα, και ας μην δεχθηκες να με συναντησεις οπως σου ζητησα, γιατι απλα δεν ειναι θεμα επιλογης γλυκια μου, η ψυχη μου ειναι για παντα δικια σου, μεχρι τα ακρα του Συμπαντος, μεχρι την αιωνιοητητα. Ισως σε αγγαλιασω εκει ψηλα στον Υπερουρανιο Χωρο που ανεβαινουν οι Θεοι, στον τοπο των ιδανικων, καθως ο Ερωτας μου για σενα εχει δωσει φτερα στην ψυχη μου και θα ανεβει εκει ψηλα να σε αναζητησει....